jueves, 6 de febrero de 2014

ROSALÍA DE CASTRO EN LECTURAS SABOROSAS


El domingo día dos de febrero la protagonista de mi sección en el programa radiofónico Come e Fala fue nuestra poetisa más afamada y reconocida dentro y fuera de esta tierra: Rosalía de Castro. Su amor por la tierra que la vio nacer se refleja en todos y cada uno de sus versos, y a través de ellos podemos conocer cómo era la vida entonces, en todos los sentidos: Rosalía habla de las fiestas populares, de las formas de vestir, las tareas cotidianas, las faenas del campo y claro está, las comidas, como parte de esas escenas costumbristas que elabora, tanto en Cantares Gallegos como en Follas Novas, más en esta primera obra.

Desde este blog me gustaría invitaros a leer, o a releer si ya lo habéis hecho, estas dos obras que os comento, y para los amantes de la gastronomía, los dos poemas que leí en mi sección Lecturas Saborosas, que podéis escuchar desde el minuto 43:30 del programa pinchando AQUÍ, aunque yo de vosotros escucharía el programa entero. 


"Has de cantar
meniña gaiteira,
has de cantar
que me morro de pena.

Canta meniña
na beira da fonte,
canta dareiche
boliños do pote.

Canta menina
con brando compás,
dareiche unha proia
da pedra do lar.

Papiñas con leite
tamén che darei,
sopiñas con viño,
torrexas con mel.

Patacas asadas
con sal e vinagre,
que saben a noces.
¡Qué ricas que saben!

¡Qué feira rapaza,
si cantas faremos...!
Festiña por fora,
festiña por dentro."

(Cantares Gallegos, I)

"Foron chegando, chegando,
Máis de nove ulindo a festa,
I a ningún botou da porta
A rica da montañesa;
Que hai para todos, o día
Que alí cocen, carne fresca
Por arrobas, e se fan
Papas de arroz en caldeiras.
Matouse un carneiro, grande
Como un boi, e unha tenreira
Como unha vaca, e gordiña
Como unha cocha pequena.
Hai viño a Dios dar, un viño
do Ribeiro, que é canela;
E para a xente de menos
Haino tamén da terra,
Un pouco agriño, mais fresco
E sabroso como fresas.
Coceuse unha gran fornada
De millo branco que albea,
Con mixtura de centeo
I unha pouca de manteiga.
Parece biscoito a broa,
I un non se ve farto dela,
Que aínda é muito máis sabrosa
Que os moletes que en tres cestas,
Escollidos, de Santiago
Trouxeron as panadeiras.
En fin, a comida roda
Polos pés, i o viño alegra
As xentes tanto, que rabia
De envidia a negra tristeza.
Os probes que alí viñeron
I atoparon lume e mesa,
Contan contos que dan risa,
Así as mozas coma as vellas;
Uns en verso, outros en prosa,
Pois falan en todas lengoas,
I apostan entre todos
A quen fai copras máis feitas.
Mais o da zanfona gana,
Que lle apunta a compañeira,
E axúdalle o viño branco
Con que a gorxa lle refrescan.

(Follas Novas. Fragmento de "¡A Probiña, que está xorda...!")




8 comentarios:

  1. http://unlectorindiscreto.blogspot.com.es/2013/03/has-de-cantar-homenaje-rosalia-de-castro.html. Rosalía de Castro es una mujer única que no se repetirá jamás en nuestra tierra. Nadie como ella conocía tan a fondo a su pueblo y así lo plasmaba en sus obras. Te dejo este enlace del Club Literario Tapal de Noia que, en el día 15 de marzo de 2013 tuvieron una magnífica actuación en la Casa de la Cultura de nuestro pueblo a la cual asistí y publiqué en mi blog esta pequeña crónica. Uno de los poemas que interpretaron y declamaron fue el que nos muestras como ejemplo del gran legado de nuestra poetisa. Bss.

    ResponderEliminar
  2. Gracias Paco, sin duda una grandísima conocedora y defensora de las gentes humildes de su época. Bss!

    ResponderEliminar
  3. Ainssssssssss, qué bonito es el gallego. :-)

    ResponderEliminar
  4. Me encantaría poder verte por un agujerito en tu programa de radio. Y encima hablando de la gran Rosalía. Te dejo un pequeño regalito: http://www.youtube.com/watch?v=86nzp0_Hafo

    ResponderEliminar